تاثیر عدم قطعیت عیار در پارامتر های محدوده بهینه معادن روباز

پیت نهایی، نشان دهنده شکل معدن روباز در پایان عمر آن می باشد و در تمامی مراحل یک فعالیت معدنی روباز نقش اساسی را ایفا می کند. مشکل اساسی در تعیین پیت نهایی بهینه، ساخت مدل عیاری درست از ذخیره می باشد. وجود اثر هموارسازی، صحت مدل های عیاری منتج شده از روش کریجینگ را در پرده ای از ابهام فرو می برد. برای غلبه بر این مشکل می توان از رویکرد شبیه سازی شرطی استفاده کرد که منجر به تولید مدل های عیاری مختلف و هم احتمال از کانسار می شود. در این پژوهش، ذخیره پورفیری مس سونگون، واقع در شمال غربی ایران، به عنوان مطالعه موردی انتخاب شده است و دو نوع مدل عیاری ( براساس کریجینگ و شبیه سازی ) از لحاظ پارامترهای پیت نهایی حاصله از آن ها مقایسه شده اند. در این راستا مدل عیاری تخمینی کانسار با روش کریجینگ معمولی و 50 مدل عیاری شبیه سازی شده معتبر، با روش متوالی گوسی به دست آمده است. در ادامه با در نظر گرفتن پارامترهای اقتصادی مناسب ( یکسان در هر 51 مدل عیاری ) و همچنین عیار حد 25/0 درصد، مدل اقتصادی هر یک از 51 مدل عیاری حاصل شده است و در نهایت با استفاده از الگوریتم لرچ-گروسمن، پیت نهایی مربوط به 51 مدل عیاری تشکیل و پارامترهای مرتبط به آن ها مورد مقایسه قرار گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که تناژ ذخیره قابل معدن کاری براساس مدل کریج شده 36 درصد کمتر از میانگین تناژ بدست آمده از مدل های شبیه سازی شده می باشد و همچنین تناژ باطله واقع در پیت نهایی به دست آمده از مدل تخمینی 49 درصد کمتر از میانگین تناژ باطله به دست آمده از مدل های شبیه سازی شده می باشد. بنابراین در مقایسه با مدل های عیاری هموار شده سنتی، مدل های شبیه سازی شده، محدوده بزرگتری را به عنوان پیت نهایی معرفی می کنند.. همچنین npv به دست آمده براساس مدل تخمینی 67 درصد کوچکتر از میانگین معرفی شده توسط مدل های شبیه سازی شده می باشد.